An Attempt at Poetry | Mark Baker's Blog

An Attempt at Poetry

It’s been nearly two months since my last post, two months trying to pull myself out from the state that I’d got myself into. 2020 isn’t a forgiving year, and I’m hurting myself and others with the darkness that I’ve found myself facing.

So I’m trying to express some of my emotions in poetry (of a sort) in English, and also in Dutch.

I Know, I Fear, I Love You

I know there are no words that I can say
That would persuade to trust me with your heart,
For words are easy; and through actions only
Can I show the truth I feel within my torn and aching soul.

I know my words and actions all too oft
Have caused you pain; and, though not with intent,
Result the same: and I unknowing, yet cannot be
Excused the blame for all the grief my misplaced words create.

I know I hurt you when I let the madness
Control me, without calling for your help:
My silence spoke more eloquently and damningly;
drowning out the sounds of fear that beat within my heart.

I know your presence in my life has brought me
A happiness I thought I’d never feel again.
You found me broken, helped me become whole again,
Restored my wings, inspired me to want to fly and grow.

I know that I’ve enjoyed the time we’ve spent together:
The times we’ve shared, the things that we have done,
The places that we’ve been, and memories we created.
And now I fear my fears and folly have lost your friendship.

I fear all those emotions, so hard for me to show,
Overwhelmed me: and then I should have turned to you
For help, but failed. And now that you’re no longer here,
I’m overwhelmed again with fear, and pain that’s darker still.

I fear the you-shaped hole inside of me,
The loss of one who means so much, who my mistakes
Have driven away. I feel the pain of missing you,
of so much left unsaid that I still want to say.

I fear that you will never see these words I write,
will never read this poor expression of my heart and soul.
I fear too late that I just want to show and say
For all my faults and all my flaws, yet I love you.

Ik weet het, ik vrees, ik hou van je

Ik weet dat er geen woorden zijn dat ik kan zeggen
Dat zou overtuigen om mij met je hart te vertrouwen,
Want woorden zijn gemakkelijk; en alleen door acties kan ik laten zien
De waarheid van hoe ik me voel in mijn verscheurde en pijnlijke ziel.

Ik ken mijn woorden en daden maar al te vaak
Oorzaak je pijn doet; en, hoewel niet met de bedoeling,
Resultaat hetzelfde: en ik weet het niet, maar kan niet worden verontschuldigd
De schuld van al het verdriet dat mijn misplaatste woorden veroorzaken.

Ik weet dat ik je pijn heb gedaan toen ik de waanzin toestond
Om mij te beheersen, zonder uw hulp in te roepen:
Mijn stilte spreekt welsprekender en vernietigend;
En geluiden van angst die in mijn hart kloppen overstemmen.

Ik weet dat uw aanwezigheid in mijn leven mij heeft gebracht
Een geluk waarvan ik dacht dat ik het nooit meer zou voelen.
Je vond me gebroken, hielp me weer heel te worden
Herstelde mijn vleugels, inspireerde me om te willen vliegen en groeien.

Ik weet dat ik heb genoten van de tijd die we samen hebben doorgebracht:
De tijden die we hebben gedeeld, de dingen die we hebben gedaan,
De plaatsen waar we zijn geweest en de herinneringen die we hebben gecreëerd.
En nu ik vrees mijn angsten en dwaasheid je vriendschap hebben verloren.

Ik vrees voor al die emoties, zo moeilijk voor mij om te laten zien,
Overweldigde me: en dan had ik me tot jou moeten wenden
Om hulp, maar dat ik mislukt. En nu je er niet meer bent
Ik ben weer overweldigd door angst, en pijn die nog donkerder is.

Ik vrees voor het jij-vormige gat in mij,
Het verlies van iemand die zoveel betekent, die mijn fouten
Je weggereden zijn. Ik voel de pijn je te missen,
van zoveel onuitgesproken gebleven dat ik nog steeds wil zeggen.

Ik vrees dat je deze woorden die ik schrijf nooit zult zien
zal nooit deze pover uitdrukking van mijn hart en ziel lezen.
Ik vrees te laat dat ik het gewoon wil laten zien en zeggen
Ondanks al mijn fouten en al mijn gebreken, hou ik van je.